Op weg naar Kreta

Vandaag was het zover, 14 kinderen werden uitgekozen om naar Kreta te gaan. Dit was echter niet zomaar voor een vakantie, dat deed je vroeger niet. Deze kinderen waren uitgekozen als offer voor de Minotaurus. Ik was de enige die vrijwillig meewilde. Mijn vader, Aigeus, de koning van Athene, was het er niet mee eens, hij vond het waanzin. Maar ik was vastberaden, ik wilde naar Kreta, ik wilde de Minotaurus doden! 's Ochtends is de beste tijd om fruit te eten, dus ik at een stukje fruit en sprong de boot op. Mijn vader hield me nog tegen, om een afspraak te maken, als het schip met een wit zeil terug kwam, zou ik nog leven, maar als het schip met een zwart zeil terug kwam, was ik overleden. Altijd van die overbezorgde ouders... Nou in ieder geval sprong ik op het schip. Ik ging bij alle andere kinderen zitten die meegingen naar Kreta, ze zaten daar allemaal doodsbang te bibberen.

De reis duurde 11 dagen. Eenmaal op Kreta aangekomen werden we meegenomen door een aantal soldaten. Zij voerden ons naar de koning, Minos. Minos had niets bijzonders te zeggen, hij mompelde nog wat en zei toen: "Oja, jullie worden als voer voor de Minotaurus gebruikt." Iedereen huiverde terwijl we dat allang wisten. We werden, met zijn veertienen in een cel gestopt, niet de beste plek, en volgens mij ook niet de plek waar een held als ik thuis hoort.
Na een tijdje kwam de dochter van Minos, Ariadne, naar me toen, ze zei dat ze een plan had. Ze legde het plan uit. Eigenlijk was ik verbaasd, zoiets slims verwachtte ik niet van een meisje. Over twee dagen werden we aan het begin van het doolhof gezet. Nog twee dagen...
Ariadne ging zorgen dat we het plan uit konden voeren. Ik had trouwens wel het idee dat ze een beetje verliefd op me was of zo (niet dat zij niet mooi was of zo.) Na twee dagen was het zo ver, we werden aan het begin van het doolhof gezet. Ariadnes plan ging in werking. Gewapend met een zwaard en een bolletje wol liep ik het doolhof in. Ik zei tegen de andere kinderen dat ze beter konden blijven wachten. Ik liep het doolhof binnen, de ene na de andere gang liep ik voorbij. Steeds werd het bolletje wol een stukje kleiner, en de terugweg een stukje langer. Opeens hoorde ik een woest gebrul, ik dacht dat het een van de kinderen was, maar het klonk niet uit hun richting. Ik liep nog een hoek om, en nog een. En daar stond de Minotaurus! Ik verstijfde van angst, maar toen bedacht ik me dat ik hier kwam om hem te verslaan! Ik mocht niet bang zijn, ik had er zelf voor gekozen en zou er dan ook vol voor gaan!

Na en half uurtje knokken was het eindelijk klaar, hij was dood! Nu was het tijd voor teletubbies. Gelukkig had de minotaurus een TV. (Nee, oké ik was een beetje melig toen ik dat schreef.) Het was tijd om het plan van Ariadne in werking te stellen. Ik zocht naar het bolletje wol en volgde het spoor dat ik had uitgelegd. Na een kwartier kwam ik half dood bij de kinderen terecht. Ze hadden veel bewondering voor me toen ik vertelde dat het was gelukt om de Minotaurus te doden.

We waren klaar om weer naar huis te gaan. We hesen de zeilen en maakte ons klaar om te vertrekken. We vertrokken. Aan boord keken we naar het Jeugdjournaal. We zagen dat er een vliegtuig was waarvan de onderkant er uit was geflikkert. Ik zag mijn naamgenoot zeggen dat hij een zeven andere Atheners zich zouden opofferen. De belgen die aan boord waren klapten en stortte neer. Maar dat, lieve kinderen, is weer een ander verhaal.