Terug naar huis.

Al twee dagen waren er voorbij sinds Dionysos Ariadne meegenomen had, maar ik was nog steeds helemaal in de war. Hoe kon dat gebeuren? De andere kinderen, die ondertussen nog maar met 10 waren (ik zal maar niet over het lugubere einde van de andere kinderen vertellen), zagen er moe uit, ik waarschijnlijk ook. Iedereen was moe. Ik riep ze bij elkaar en begon: "Jongens en meisjes, ik denk dat wij allen verlangen naar huis, en naar onze papa's en mama's. Dus heb ik besloten dat wij zo spoedig mogelijk vertrekken naar huis." Nee, ik zei het niet zo plechtig en zo, maar hier kwam het wel op neer. De kinderen stemde er mee in. We zochten al onze spullen bij elkaar en klommen het schip op. Ik keek nog even naar het eiland, ik had goede herinneringen aan dit eiland; samen met Ariadne op het strand liggen, en praten over de toekomst. Maar ook hele nare herinneringen; Dionysos, die Ariadne zomaar meeneemt. Maar nu moesten we toch echt terug naar huis.
We vertrokken, het waaide best hard, dus we gingen het eerste stuk vlot vooruit. Ik herinnerde dat ik met mijn vader een afspraak had gemaakt, als ik levend terug kwam zou er een wit zeil op het schip hangen, als ik niet meer leefde een zwart zeil. Er hing nog een zwart zeil, dus moest ik een wit zeil zoeken. Ik vroeg een van de kinderen me te helpen. We zochten het hele schip door, in kisten, kasten, het hele ruim, maar we konden maar niets vinden. Drie dagen zochten we aan een stuk door. Ondertussen was de kust van Athene al in zicht, maar we hadden nog niets gevonden. Had mijn vader al gezien dat het schip naderde? En had hij dan ook al gezien dat er geen wit zeil was? En wat hoe hij eigenlijk reageren als hij dacht dat ik dood was?
Wat moest ik doen? Er zat niets anders op dan wachten tot we dicht bij genoeg waren en dan te gaan schreeuwen, in de hoop dat hij me hoorde. Toen we nog ongeveer 1 kilometer van de kust vandaan waren begon ik te schreeuwen, zo hard als ik kon. "PAPA, IK LEEF NOG!" Ik had geen idee of hij me kon horen.
Langzaam naderde we de kust. Ik bleef maar schreeuwen, alleen verdween mijn stem langzaam. Schreeuwen lukte me echt niet meer. Had hij het gehoord? Er zat niets anders op dan wachten tot we aan land konden gaan.
Zodra het schip aangemeerd was sprong ik er af en ging ik op zoek naar mijn vader. Hij stond niet in de haven, al weet ik niet of we die hadden, het is al eventjes geleden. Ik rende in het rond, op zoek naar mijn vader, koning van Athene, Aigeus. Waar was hij?! Ik was helemaal in paniek. Toen zag ik, vanuit mijn ooghoek, een paar mensen op de grond zitten, naast de rotsige kust. Toen ik dichterbij kwam hoorde ik dat ze aan het huilen waren. Ik besloot, zoals ik ook al bij vele anderen gedaan had, aan ze te vragen of ze mijn vader hadden gezien. Een van de mannen keek verbaast op. "Bedoelt u de koning, meneer?" Ik knikte bevestigend. "De koning is zo net omgekomen, heer. Wat er precies gebeurd is weten we niet. Maar hier is hij van de kust naar beneden gevallen, op de rotsen." Mijn vader, hij leefde niet meer?! Hoe kon dit gebeuren?
"Voordat hij naar beneden sprong," begon een andere man, "mompelde hij nog iets over zijn zoon, en hij huilde." Had mijn vader zelfmoord gepleegd omdat ik dood was?
Ik barstte in tranen uit. Heeft mijn vader zichzelf van het leven beroofd om mij? Heb ik mijn vader vermoord? Ik bad nog snel tot de goden, maar ik wist ook dat ik geen kans meer zou krijgen om in de hemel te komen.